Weblog Alex Reuneker

Onlangs heb ik de Runn-sensor van NPE (North Pole Engineering); een sensor die de snelheid en het hellingspercentage van je loopband, volgens reviews van o.a. DCRainmaker en Fellrnr, uiterst nauwkeurig kan registreren en via ANT+ en Bluetooth naar je horloge en telefoon kan zenden.

De Runn-sensor van NPE

Na een simpele kalibratie lijkt de sensor inderdaad heel nauwkeurig, als je tenminste de indicaties van de loopband vertrouwt. Die heb ik al eens gecontroleerd en gekalibreerd, dus dat deze Sensor direct bijna precies dezelfde waarden geeft, wekt wel vertrouwen. (Daarover later wel meer...) Vanmorgen deed ik bijvoorbeeld een herstelloopje van, volgens de Runn-sensor, 13,5 kilometer. De loopband gaf, zie de onderstaande foto, 13,55km aan en van die 50 meter verschil waren er 30 tot 40 toe te schrijven aan het feit dat ik mijn Garmin-horloge pas startte toen de band op snelheid was.

Afstand volgens Garmin

Afstand volgens de loopband

Toen ik in de laatste kilometer het tempo bewust elke 250 meter de snelheid terugbracht, zag ik dat direct en correct terug op mijn horloge.

Het enige dat niet lijkt te werken, is het hellingspercentage. In de app op de telefoon werkt dat perfect, maar Garmin lijkt er niets mee te doen. Ik moet nog even uitzoeken of dat aan Garmin ligt, of dat ik wellicht iets verkeerd doe. (Update: inmiddels weet ik dat je daarvoor dit data field van NPE op je horloge voor nodig hebt.

Aan het einde van de middag deed ik nog een tweede herstelloopje, ditmaal buiten en midden in de storm.

Flinke wind

Het was zonnig en bij een herstelloopje is het tempo niet van belang, dus het was lekker om er even uit te zijn na het thuiswerken.

De CPC was ook dit jaar een test voor marathontempo, zo rond de 3:45. Het was een mooie dag, maar wel met flink wat wind.

Als je je marathontempo van 3:45-3:47 wil testen, dan is elke split lopen op 3:45 (of er net onder) natuurlijk heel mooi. In die zin is de test geslaagd, maar het voelde wel te zwaar voor dat doel. Dat kwam deels doordat Stefan en ik de eerste helft met tegenwind bijna al het kopwerk deden en een aardig groepje achter ons hadden. Dat voelde zwaar, want er stond echt een flinke wind zo aan de kust.

Eigenlijk mag ik gewoon niet ontevreden zijn, denk ik, ook niet met het oog op de weekomvang (126km) en een harde, koude en natte training van donderdag. Die voelde ik nog nog steeds in de kuiten – ik gok dat die toch te veel nattigheid en kou hebben gehad.

Kopwerk in de wind, maar wel de test in de benen

Ik ga mezelf maar inprenten dat het goed is zo. Ik loop de halve eigenlijk altijd alleen in de marathonvoorbereiding, maar 1:18:55 was toch een klein PR; het vorige, ook een marathontempotest tijdens de CPC in 2020, stond op 1:19:11. Wat ik wel zorgelijk vind, is dat ik er bijna geen kilometer lol in had. Het was wel te verwachten in deze overwegend sombere week, maar toch. Het was wel heel fijn om met een groep van RA in en uit te lopen en samen te starten en sowieso om veel bekenden van PAC en andere verenigingen tegen te komen.

Leuk om weer als groep de CPC te lopen

Tot slot een schop onder mijn kont: ik moet die oude Hoka's nu echt eens weggooien, want carbonschoenen stoïcijns blijven gebruiken tot 1000km, ook in wedstrijden, slaat echt nergens op. Ze hebben geen enkele grip of demping meer...

Het boek ‘De nieuwe fiets’ (2009) van journalist Dirk Jan Roeleven stond al een tijdje in de kast en lag daarna op de leesstapel. De afgelopen dagen heb ik het gelezen en dat was een mooie ervaring.

Dirk Jan Roeleven – De nieuwe fiets (2009)

In het boek beschrijft Roeleven zijn reis van Villar San Costanzo naar Amsterdam. Het verhaal is namelijk dat hij jaren eerder met zijn fietsvrienden in dat eerstgenoemde plaatsje een belofte deed aan een lokale racefietsenbouwer die hem bij pech kosteloos hielp:

De man, die Massimo heet, vraagt waar ik heen reis. Ik zeg ‘Dronero’ en vertel hem mijn missie. Over de belofte aan een oude wielrenner die tegenwoordig fietsen bouwt. Over de ontmoeting in 1994 toen hij pro Deo mijn fiets repareerde. Dat ik ooit zou terugkeren om een nieuw gebouwde fiets te kopen. En dat ik die fiets dan over de Alpen naar huis zou trappen. Solo. (Roeleven 2009, p. 16)

Een mooie belofte, die hij meer dan tien jaar later, inlost. Wat volgt is een verslag van een reis op een nieuwe Cucchietti, maar wel een reis vol tegenslagen. Vooral het weer zit tegen en op de slechtste moment spoken bij Roeleven het verlies van zijn vader en dierbare vrienden door het hoofd. Op YouTube kun je een mooi DWDD-fragment vinden met Roeleven en Stef Bos.

Het boek leest als een mooi en eerlijk reisverslag. Verwacht geen eindeloze wielerdetails, maar eerder mooie anekdotes, beschrijvingen van plannen en hoe die soms omgegooid moeten worden. Uiteindelijk reist Roeleven namelijk best een aantal stukken per trein en hij beschrijft die keuzes, momenten van twijfel ook, eerlijk.

Tijdens het lezen betrap ik me erop dat ik meermaals denk ‘alweer met iemand mee in de auto?’, ‘alweer de trein?’ Ik heb daar direct een oordeel over, maar juist dat deed me – soms lees je een boek precies op het juiste moment – inzien dat je het soms nodig hebt om aardig voor jezelf te zijn. Misschien is het juist vanwege het feit dat hij alleen reist dat hij zelf de vriend moet zijn die hem troost en hem zegt dat de moeilijkste of zwaarste weg niet altijd de beste is. Als ik dan kijk naar mijn omgang met hardlooptrainingen en -schema’s – altijd precies de afstanden en tempo’s, of liefst iets langer en harder – dan kan ik daar nog wat van leren.