Weblog Alex Reuneker

In oktober werd ik door Eva Gabeler van Het Financieele Dagblad geïnterviewd voor een drieluik over het bewaren van de balans voor gedisciplineerde (amateur)sporters. Ik nam me, voordat ik het interview toezegde, voor om geheel open en eerlijk mijn verhaal te vertellen, of het niet te doen. Het is, vind ik, een mooi, maar ook confronterend verhaal om nu terug te lezen.

Het interview is onderdeel van een drieluik met Leonie Henrich en Louise Cornelis. Je kunt het lezen in Het Financieele Dagblad van 4 januari 2025. Ik hoop vooral dat wie het leest zich, al is het maar een klein beetje, geholpen voelt om zelf de beter de balans te bewaren dan ik deed tussen wat gezond en leuk is en wat een ontspannende en gezonde bezigheid ver voorbijgaat.

Alles of niets (Het Financieele Dagblad, 4 januari 2025)

Het is altijd leuk om, zo aan de rafelranden van het jaar, een cross te lopen; lekker glibberen en de benen vollopen in de modder en het drassige land.

Net als twee jaar geleden liep ik dit jaar de oliebollencross in Delft. Een leuke en goed bezette wedstrijd die — gelukkig, het kan nog — bewijst dat sporten niet duur hoeft te zijn: 3 euro inschrijfgeld en dat is inclusief oliebol na afloop.

Voor de lange cross stonden er zo’n 160 mannen en vrouwen aan de start en het was direct dringen geblazen.

Drukke start bij de oliebollencross

Helaas was ik niet assertief genoeg en glibberde ik in de eerste bocht al bijna onderuit, waardoor ik het eerste stuk, over smalle paadjes en een bruggetje, achter langzamere lopers zat. Gelukkig kon ik ze even later gemakkelijk inhalen. Al in het eerste van vier rondjes voelde ik de benen volstromen door het geploeg en gesop, al had ik wel het idee dat het parcours er wat beter bijlag dan twee jaar geleden.

Zompige ondergronden

Ik had geen enkele prestatie in gedachten, heb het wel wat zwaar gehad en liep uiteindelijk 38:03 (11e) op de lange cross (9,2km), maar ik heb vooral genoten van alle mensen om me heen die even gek waren om twee dagen voor oudejaarsavond in de kou vrijwillig rondjes door de bagger te lopen. Op naar 2025!

Voor een later te verschijnen krantenartikel over hardlopen en overmatig sporten kwam er vanmorgen een fotograaf langs — een heel aardige man die van tevoren vroeg of ik ‘al mijn hardloopschoenen wilde verzamelen’. Tja, onze hele garagezolder ligt ermee vol. Ik loop, als ik even terugreken, zo’n twintig jaar hard, waarvan de eerste tien jaar af en aan, maar ik gooi sinds ik fanatieker ben gaan lopen geen schoen meer weg. (Eigenlijk vind ik dat ik ze eens moet inleveren bij Runners World, want dan worden er — goed voor het milieu! — nieuwe schoenen van gemaakt.)

Toen ik ze vanmorgen pakte, schrok ik toch wel een beetje van de hoeveelheid dozen. Netjes gelabeld met datum van in gebruik nemen en pensioen, maar toch. De stapel op de foto hier is slechts ongeveer de helft.

Stapel gepensioneerde hardloopschoenen

Overigens gebruikten we voor de (erg leuke) fotoshoot maar een schoen of zes, dus die klim naar de zolder was achteraf niet nodig. Geen ramp, natuurlijk, maar eigenlijk gewoon wel weer leuk om te zien waar ik wat op gelopen heb.