Weblog Alex Reuneker

Afgelopen zondag stond het NK Halve Marathon in Breda op het programma. Tot mijn verbazing had ik er van tevoren best zin in – ik stres altijd veel van tevoren, al was er wel wat spanning. Ik zou een vriendin hazen naar een podiumplek in de categorie V45, maar het zou vooral fijn samen lopen worden. Het beoogde tempo was 3:53 en dat was voor mij wel een mooie test richting de Berenloop in november, al ga ik daar zeker niet dat tempo lopen.

Bredase Singelloop 2024, NK Halve Marathon

Het was een stralende dag en hoewel het op zich vrij hard ging (3:47 gemiddeld), heb ik vooral met plezier en ontspanning gelopen naar een eindtijd van 1:20:09. Dat komt ongeveer neer op mijn tempo tijdens de marathon van Berlijn in 2022, maar ik zou er nu geen marathon in kunnen lopen, al had ik na afloop zeker nog flink wat energie over. Belangrijker is dat ik in Berlijn, achteraf, er lichamelijk eigenlijk al heel slecht aan toe was (ondergewicht, duidelijke signalen van een verstoord eet- en beweegpatroon). Ik realiseerde me afgelopen zondag dat ik me niet alleen beter en sterker voelde, zowel lichamelijk als mentaal, maar ook dat ik echt niet terug zou willen naar twee jaar geleden. Dat is een flinke stap.

Tijdens het lopen was het eigenlijk alleen rond de 13/14 kilometer even zwaar, maar dat was vooral mentaal – het waren twee rondjes en dan wordt het toch eventjes een soort saai, omdat je al wel kilometers wat in de benen hebt, maar er echt nog niet bent. Ik was me verder vrij vaak bewust van het gevoel dat ik gewoon plezier had en dat het fijn was. Vaak zie ik niets van wat om me heen gebeurt, maar nu heb ik veel om me heen gekeken en mijn ogen de kost geven. Ik moest ook wel werken, hoor, voor 3:45-3:50 p/km, maar toch voelde ik me goed, sterk en ik kon ontspannen lopen; ik had ook niet de gedachte 'waarom doe ik dit mezelf aan' die ik vaak tijdens een wedstrijd heb, ook al staat er niets op het spel.

Nabij de finish van Bredase Singelloop 2024

De eerste plek op het NK Halve Marathon voor vrouwen 45 is overigens gehaald en dat was natuurlijk supermooi – met een mooie prijsuitreiking in de oude raadszaal. Het was, kortom, een mooie dag en een goede test voor Berenloop op Terschelling.

Om de werkelijke snelheid van de loopband gelijk te krijgen met wat de Runn-sensor registreert, heb ik de kalibratiefactor ingesteld. Die staat standaard op 100. Als ik de loopband dan bijvoorbeeld op 16km/u zet en ik weet uit de eerdere meting dat dat in werkelijkheid 15.5km/u is, dan kun je met die kalibratie factor zorgen dat je Garmin 15.5 en niet 16km/u registreert. (Je kunt zoiets maar belangrijk vinden…) Op basis van trial-and-error bij verschillende snelheden ben ik tot de factor 96.7 gekomen. Na even wat rekenen blijkt dat overigens gewoon een percentage te zijn. Zo is 16x0.967‎ = 15.472, afgerond mooi 15.5. Weer wat geleerd.

Kalibratiefactor Runn-sensor

Overigens kun je de Runn-sensor ook met een app op je telefoon kalibreren, maar dat is zeker niet hetzelfde – het trekt dan de registratie van de sensor gelijk met de snelheid die de loopband aangeeft en die klopt niet.

Tijdens de Zevenheuvelentrail rond Nijmegen werden dit jaar de NK’s korte en lange trail gehouden (28 en 60 kilometer). Ik deed mee met de korte trail en al was ik de vorige keer dat ik liep vijfde; ik had niet de illusie dit jaar hoog te eindigen, want trailen is inmiddels een stuk populairder en een NK trekt een hoop snelle lopers aan. Gezien mijn herstel was het ook vooral de bedoeling een mooie trail te lopen en die tevens te zien als goede (kracht)training voor de Berenloop in november. Ik werd uiteindelijk 24e en dat maakt me niet zo veel uit. Ik was wel anderhalve minuut langzamer dan twee jaar geleden en dat vind ik lastiger. Al kun je trails eigenlijk nooit vergelijken, zelfs niet hetzelfde parcours in verschillende jaren, ik ga het toch projecteren op mijn eigen kunnen, al weet ik ook wel dat dat weinig zin heeft.

Zevenheuvelentrail 28K

De wedstrijd viel me best zwaar; heel veel hoogtemeters, paar keer verkeerd gelopen door lastige punten in de route en erg warm — zeker een graad of 25. Klimmen ging redelijk goed, naar beneden mis ik techniek. Ik liep al vrij snel blaren op mijn beide grote tenen — bizar, want dat heb ik eigenlijk nooit — en dat werd steeds vervelender, vooral bij het dalen. Ik houd van Vibram-schoenen, heerlijk weinig schoen aan je voet, maar aan die trailversie, die ik al jaren heb, kan ik maar niet wennen. Ze blijven hard en stug.

Echt een fout was geen gelletjes mee te nemen en, wellicht erger, nergens wat te drinken. Misschien maakte ik deze ‘beginnersfout’ doordat ik de trail als duurloop wilde doen, want dan eet of drink ik eigenlijk nooit, maar een trail is nu eenmaal veel zwaarder dan twee uur op asfalt lopen — al is dit wel veel leuker, natuurlijk. Ik had al vanaf 14km gerommel in mijn buik. Her voornemen om geen gelletjes en poedertjes meer te nemen of daar in ieder geval niet meer zo op te focussen, vind ik nog steeds goed, maar nu was het eigenlijk gewoon nodig.

Verder heb ik delen echt genoten van het lopen en dat is winst. Ik liep de tweede helft steeds voor de tweede dame en het was leuk steeds te roepen en wijzen bij soms laat zichtbare pijlen. Het gevoel iets met een ander te doen, al ken je elkaar niet, maakt een trail nog leuker. Sowieso kwam ik (oud)clubgenoten tegen bij de start en het was erg fijn ze, ook na afloop, weer te spreken.