Elk jaar lees ik van 22 tot en met 31 december 'De avonden' van Gerard Reve, of, als ik een vroege druk pak, Simon van 't Reve. Elk jaar voelt dat weer een beetje als thuiskomen – ik weet precies wat er wanneer komen gaat, maar toch lees ik het steeds weer in een net ander licht.
Dit jaar doe ik het eens anders en lees ik de 'verstripte' versie van Dick Matena.
De avonden – een beeldverhaal
Tot nu toe hink ik een beetje op twee gedachten; het beeldverhaal is werkelijk schitterend getekend en de stijl – somber, ingetogen – past erg goed bij het verhaal, maar werkelijk alle tekst is integraal overgenomen. Op zich kan het fijn zijn dat een bewerking dicht bij het origineel blijft, maar in een beeldverhaal zou ik toch meer voor show, don't tell zijn, denk ik.
De uitdrukkingen van de personages spreken boekdelen
Vandaag weer een hoofdstuk; een fijn vooruitzicht zo op Eerste Kerstdag. Bij Frits van Egters, hoe vreemd en vervelend hij ook kan zijn, vind je altijd wel wat herkenning, verwondering en een beetje troost. (Niet dat ik geen zin heb in kerst, hoor, maar het is soms ook gewoon heerlijk om naast al het familiegebeuren lekker in je eentje een foute grap of vreemde gedachte te lezen.)
Het is natuurlijk leuk om je favoriete zinnen/uitspraken op te zoeken en te kijken welk beeld daarbij gemaakt is. Hieronder zie je er eentje, waarbij ik altijd moet gniffelen om de frase 'groot misbaar'.
'Groot misbaar'
Wat zal ik volgend jaar doen? Weer ouderwets de roman lezen? Het luisterboek, ingesproken door Reve zelf, beluisteren? Of misschien toch eens een keer de Engelse vertaling uit 2016? Alleen de film (1989) telt niet – vind ik dan.
