Weblog Alex Reuneker

In goed overleg, na mentale en lichamelijke problemen, schreef ik me dit voorjaar in voor de Berenloop, met daaraan gekoppeld een aantal uitgangspunten, onder andere dat ik een bepaald gewicht zou hebben, niet meer dan drie keer per week zou trainen, niet zo’n strak schema zou aanhouden en dat ik niet op tijd zou focussen. Vandaar dat de Berenloop zo’n mooie kans was; op zo’n parcours, met o.a. veel open stukken in de wind, duinen en een stuk strand, loop je toch geen toptijd en misschien gaat het vanzelf wat meer ontspannen, met oog voor de omgeving, als je zo’n schitterend eiland rondloopt.

De route van de Berenloop-marathon 2024

Een week of wat van tevoren slopen de tijdsdoelen toch weer in m'n gedachten, maar het is vrij goed gelukt ze te erkennen en er niet naar te handelen. Ik kreeg van tevoren ook wat meer zin in de marathon zelf; ik keek vooral uit naar Eva en Casper langs de kant en bij de finish.

Ter hoogte van Midsland

De omstandigheden waren best goed; droog en naar eilandbegrippen vrij weinig wind, maar wel uitsluitend mul zand op het strand. De marathon ging goed, maar na het strand was de koek wel een klein beetje op. Vooral de laatste drie kilometer naar de Brandaris, wat natuurlijk een geweldige start- en finishlocatie is, met nog wat klimmetjes, voelden erg zwaar en ik schrok dat ik me weer ietwat licht in het hoofd begon te voelen. Dat had ik lang niet gehad. Ik denk dat ik veel energie verbruikt heb op het strand en dat ik mijn eten beter had kunnen spreiden – concreet had ik mijn laatste gel/banaan wat eerder had kunnen nemen.

Afgezien daarvan ben ik heel erg tevreden. Een tijd van 2:50:32, met steeds de snelste vrouw in het vizier, had ik niet verwacht – ik had gehoopt ontspannen te lopen en als het meezat onder de drie uur te blijven en dat is allebei ruimschoots gelukt. Dat is natuurlijk heel mooi, maar de echte winst is de relaxtere voorbereiding met 'maar' drie keer per week lopen (twee keer wat korter met versnellingen, een duurloop in het weekend) en vooral de ontspannen houding tijdens de marathon zelf: genieten was geen doel, want dan ‘moet’ ook dat weer, maar wellicht juist daardoor lukte het toch. Ik visualiseerde Eva en Casper aan de finish. Dat werkte motiverend en eigenlijk ook wel ontroerend. Ik voelde me zo gelukkig ze te zien!

Eva en Casper – in heus ijsberenpak, al hadden we dat niet echt zo bedacht – highfiven

Uiteraard hielp de geweldige sfeer ook. Alleen op het stuk door de duinen en bossen naar en rond Oosterend waren weinig supporters, maar de rest van het eiland liet goed van zich zien en horen. Elk plaatsje was versierd met de Terschellinger vlaggen en de enthousiaste bewoners en vakantiegangers bezorgden me vaak een flinke glimlach.

Het was, kortom, een mooie marathon, maar ook een heel mooi en lang weekend op het waddeneiland. Eva liep zaterdag de 5 kilometer en haar samen met Casper aanmoedigen was erg leuk. Het hele weekend zagen en spraken we andere lopers en dat schept toch een band.

Nu lekker rust nemen en nagenieten. Ik voel overigens ook niet gelijk de drang om van alles te gaan analyseren of een nieuw doel te bedenken en dat vat ik maar op als een goed teken; het was een schitterende marathon. Punt.

De finish bij de Brandaris