Poe, wat was de Omloop Ter Heijde/Ter Heijde Beach Run zwaar dit jaar! Sowieso door slechte slaap en wat te veel wielrennen en hardlopen eerder deze week — de dag ervoor nog intervallen doen was niet echt nodig of verstandig — en een (inmiddels lichte) voetblessure, maar vooral door de keiharde wind en de staat van het strand: verschrikkelijk mul zand. Maar ja, dat maakt een beach run een beach run, zou je kunnen zeggen.
Niet te missen, de Omloop Ter Heijde
Al de eerste twee kilometer vol tegenwind naar het strand voelde ik dat ik de benen er niet voor had deze vrijdagavond. Het was een kwestie van doorzetten en laten varen dat er qua tijd of plaats iets inzat. Met twee keer bijna 2,5 kilometer strand is het sowieso geen snel parcours, maar dat wist ik natuurlijk van voorgaande keren.
Flinke stukken mul zand op het strand
Daarmee viel overigens wel wat zelfopgelegde druk weg; het ging gewoon niet heel goed en dat was oké. Toen was het zware karakter van de wedstrijd juist ook wel weer leuk — we waren met z’n allen wel aan het werk, zeg maar. Mijn eigen tijd, dik 43 minuten, vond ik zeker niet om over naar huis te schrijven en als de winnende tijd dik 36 minuten was — op een 10K is dat doorgaans natuurlijk veel lager — is het ook allemaal zo gek nog niet. Aan het einde, net na het strand, kon ik ook nog versnellen om de nummer 15 achter me te houden en dat voelde sowieso goed.
Met het zand in de benen de strandopgang op. Foto door Carry Wilmink.
Wat ook mooi was, waren de aardige mensen langs de kant en op het strand, een leuke, lokale organisatie en het weerzien met veel bekenden. Al met al dus een zware, maar mooie avond. De uitslagen vind je overigens op de website van Olympus '70.
